Een paar jaar later mocht het eindelijk wel en eindeloos ging ik met hem in de engste attracties, puur genieten.
Maar nog een paar jaar later bespeurde ik bij mezelf enige terughoudendheid bij het betreden van zo'n spectaculair apparaat. Tot mijn eigen stomme verbazing. Ik zag er het nut niet meer zo van in en was mezelf meer bewust van het gevaar.
Ik realiseerde het me nog niet echt, maar hier traden de eerste sporen van het ouder worden in. Ik was blij dat ik in het bezit was van drie zoons die gewoon samen, zonder pa of ma, naar hartelust konden ronddraaien, genietend van door de lucht vliegen en gelanceerd worden.
Inmiddels loop ik tegen de vijftig en mijn wilde haren zijn verdwenen, in ruil daarvoor zijn grijze haren gekomen. Prima, kan ik goed mee leven.
Jan besloot een terreinwagen te kopen. 'Leuk, kunnen we lekker mee door het bos crossen', zo was de verklaring voor de aankoop. Er waren ook nog wat nuttige redenen, zoals hout halen in het bos voor de kachel en mais uit het land halen. Oké, het leek wel een verantwoorde aankoop.
En van de week werd hij afgeleverd door Jan zijn broer, die kwam m uit Nederland brengen. Een wens ging in vervulling, een 4x4 waar Jan lekker mee het bos in kon, de berg op, het liefst in de modder.
Ik moest persé mee om een ritje te maken, naar boven toe, al hortend en stotend en in mijn hoofd verschenen flashbacks van die keren in de achtbaan, ik zag werkelijk groen van ellende, tot grote hilariteit van de broertjes.
Ik heb de rit overleefd, maar ik trek de conclusie: hier ben ik te oud voor! Geen pretparken meer en geen ritjes in die wiebelbak! Das aan mij niet besteed.....